Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2011

Rue de l' espoir




Σε αναζήτησα σ' ένα από τα τελευταία νοερά μου δρομολόγια, στο  έδαφος των αναμνήσεων,
λίγο προτού η λήθη συνεπιβάτης μου να γίνει και με τη φλυαρία της να σβήσει την  κοσμοβοή κάθε θύμησης.
Σε βρήκα να κάθεσαι στην τελευταία θέση, γυρτή προς το παράθυρο, σκεφτική, σχεδόν απελπισμένη.
Κοιτούσες γύρω σου...
Αχόρταγα ρουφούσες τις εικόνες που σαν απέραντη αιωνιότητα περνούσαν μπροστά από τα μάτια σου.
Και έπειτα τον εαυτό σου στο τζάμι παρατηρούσες, να είσαι αρκετά βέβαιη για το πρόσωπο εκείνο που πάνω στη λεία επιφάνεια αντικατοπτριζόταν.
Το ένιωθα, ασφυκτιούσες στις αναθυμιάσεις των πνιγηρών σου σκέψεων...
Έμεινα δίπλα σου αμίλητη...
Πολύτιμη είναι η σιωπή κάποιες φορές,
όπως ανεκτίμητη φαντάζει και η φλυαρία τις ώρες που κραυγαλέα εκκωφαντική φωνή υψώνει η μοναξιά.
Σταθήκαμε αμίλητες στις θέσεις μας, ακούγοντας το απόμακρο τραγούδι καθεμιάς και αγνοώντας λόγια που ποτέ δεν είχαν ειπωθεί...
κι ας ήμαστε εκεί μαζί, στο ίδιο δρομολόγιο, με εκείνον το γνωστό προορισμό...
κι ας φώναζες εσύ πνιχτά, σχεδόν ικετευτικά...
μείνε...
δωσ' μου το χέρι σου...
χωρίς εσένα η ζωή είναι ένα παιχνίδι πιθανοτήτων που ποτέ δεν ξέρεις
και ποτέ καμιά απάντηση δε θα έχεις για να δώσεις...
μονάχα ελπίζεις...