Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου 2012

Επιφάνεια




Συνομιλίες  συγκεχυμένες ακούγονται  στον  πολύβουο δρόμο

και 'μεις τις σιωπές μας περιφέρουμε σακατεμένες

από  πράξεις που αποφύγαμε και τώρα μετανιώνουμε.

Χτίσαμε αναχώματα και πόλεμο ανελέητο εξαπολύσαμε.

Αυτόχειρες παράνοιας σε έναν βίο αβέβαιο και επιθετικό.

Μιλάμε πάντα για τους άλλους

και εκείνη την ελάχιστη ευκαιρία περιμένουμε,

από τα εγωκεντρικά τους  απορρίμματα να κλέψουμε.

Κάτι δικό τους να μας ανήκει,

κάτι λιγότερο να έχουν,

την ψυχική μας διαστροφή να ικανοποιούμε.

Να ηδονιζόμαστε με την αλλότρια απώλεια.

-Κανίβαλοι υμετέρων-

Μιλάμε πάντα για  τους άλλους,

μα  για τους εαυτούς μας, αδιάφορα σφυρίζουμε.

Θέατρο παίζουμε.

Αυλαία πέφτει, μετά από αυλαία.

Μην μάθουμε ποιοι είμαστε και τρομάξουμε.

Μην μάθουνε ποιοι είμαστε και  ηττηθούμε.

Και αναλώνονται οι άνθρωποι στη συντομία των ημερών...







Παρασκευή 31 Αυγούστου 2012

Once in a blue moon






«Άφησέ με να έρθω μαζί σου. Τι φεγγάρι απόψε! Είναι καλό το φεγγάρι…»

Έτσι δεν  πάει εκείνη η σονάτα που ένα σεληνόφως έχει για αποδέκτη;

Με λόγια να το συντροφεύει μυστικά,

αξημέρωτα, 

αφανέρωτα  ανάμεσα στα αστέρια.

Με λόγια να λέει τον  έρωτά της.

Κι εκείνο, ζητιάνος και της πιο ασήμαντης λέξης.

Ενδυμίων αιχμάλωτος των λυρικών επιθυμιών της. 

Άφησέ με να έρθω μαζί σου…

Υπνώτισέ με να ονειρευτώ.

Και το όνειρο μια αλλιώτική ζωή φαντάζει.

Αστέρια θα 'χω να μετράω μέχρι να ξημερώσει.

Ευχές που σχίζουν το σκοτάδι.

Άφησέ με να έρθω μαζί σου…

Πολλές φορές ονειρεύτηκα να πάω πιο πέρα από αυτόν εδώ τον κόσμο.

Αυτό το «σχεδόν ποτέ σου» ,

το «σπάνιο»,

το «μια φορά στο τόσο σου»  να ζήσω.

Δεν μπορεί όμως, κάποιος λόγος σοβαρός θα με έφερε σ’ αυτήν εδώ τη ζωή.

Μα μέσα σε τόσα ψέματα που να βρεις μια τόση δα μικρή αλήθεια...

Τόση , μα τόση ερημιά σε τούτο το ασήμι!

Σε αποχαιρετώ λοιπόν...

Τις ώρες μου τις πλάνεψες με το εφήμερό σου φέγγος.

Ίσως σε κάποιο περίπατο αστρικό και πάλι να βρεθούμε.

Γι’ αυτό σου το «σχεδόν ποτέ»,

το «σπάνιο» στίχους να σου ανάψω.

Κι αν έχεις αλλάξει, 

έννοια σου Φεγγάρι μου, 

εν μέσω της νυκτός θα σε αναγνωρίσω. 



                                           Στα φεγγάρια μας...

                                              τα εφήμερα,

                                           τα αυγουστιάτικα, 

                                             τα φευγαλέα.


Τρίτη 7 Αυγούστου 2012

Για μια στιγμή συνειδητότητας, εκεί που τα αστέρια λιώνουν


        
               "Κάποτε ήταν μία κοπέλα που είχε χάσει τον ύπνο της. Έλεγαν πως ήταν δαιμονισμένη. Πως κάποιο κακό πνεύμα και πονηρό τη βασάνιζε με ατελείωτες νύχτες αγρύπνιας. Μία μέρα, βρέθηκε σε κάποια βρύση και τότε άκουσε μία φωνή: "Σκύψε και πιες τρεις φορές κι αργά -  αργά κατάπιε το νερό. Και όσο καταπίνεις , μη σκέφτεσαι , παρά μόνο αυτό, το νερό".
            Κι έτσι κι έκανε. Κι έγειρε κάτω από ένα μεγάλο δέντρο κι αποκοιμήθηκε. Ώρες πολλές, όπως ποτέ της δεν είχε καταφέρει να κοιμηθεί. Όταν ξύπνησε, όλα ήταν αλλιώτικα. Έγινε καλά. Σαν όλους τους άλλους, ήσυχη κι απερίσπαστη κάθε βράδυ κοιμόταν.
            Η βρύση έγινε ξακουστή. Όσοι έπασχαν από αϋπνία, έπιναν νερό και γιατρεύονταν.
       Πέρασε καιρός και κάποτε η κοπέλα έπαψε να είναι πια καλά. Ολοένα και πιο πολύ επιθυμούσε της νύχτες της αγρύπνιας της. Σαν ζώο έλεγε πως ένοιωθε, έτσι που με τις ώρες κοιμόταν. Η αγρύπνια, έλεγε, την ξεχώριζε από τα ζώα και τους όμοιούς της. Σαν τρελή έκανε. Παρακάλεσε, ικέτευσε να έρθουν ξανά οι νύχτες της αγρύπνιας της. Χαμένος κόπος. Λένε πως τότε τρελάθηκε για τα καλά.
            Πήγε πίσω στην πηγή κι έβαλε τα δάχτυλά της βαθιά στο λαιμό να κάνει εμετό, να διώξει από μέσα της τις τρεις γουλιές. Έβαλε τα δάχτυλα  σπρώχνοντας όλο και πιο δυνατά τα τοιχώματα του λάρυγγά της. Ο εμετός ήταν ακατάσχετος, σαν αιμορραγία. Όσο όμως ξερνούσε, όσο έβγαζε τα σωθικά της , τόσο έβλεπε πως δεν θα τα καταφέρει. Οι τρεις γουλιές είχαν εισχωρήσει στα κύτταρά της , κυκλοφορούσαν στις φλέβες της. Κι έτσι θα πήγαινε  μέχρι το τέλος.
            Τρόμαξε τότε πολύ. Όμως συνέχιζε τον εμετό, έως ότου βγήκανε όλα της τα σωθικά και τίποτα μέσα της δεν έμεινε, παρά μόνο αυτές οι τρεις γουλιές νερό.  Όταν τη βρήκανε νεκρή , δεν είχε μείνει τίποτα από αυτήν. "
  Φωτεινή Τσαλίκογλου, "Έρως Φαρμακοποιός" εκδ. καστανιώτη,1997


           
           Η παραπάνω ιστορία δε θα μπορούσε να είναι παραμύθι. Όχι, τουλάχιστον για παιδιά. Είναι αποτροπιαστική. Μόνο ο άγρυπνος μπορεί να βλέπει το σκοτάδι σιγά σιγά να φθίνει και να επιτρέπει για μια στιγμή στον εαυτό του να βλέπει καθαρά.  Μία μοναδική κι ανεπανάληπτη στιγμή. Εκείνη, που τα μάτια προσπαθούν απεγνωσμένα να συμπεριλάβουν το γενικό και  υπόθεση να κάνουν για το πεπρωμένο που εμπρός τους βρίσκεται. Η κοπέλα της ιστορίας είχε ένα ιδιαίτερο χάρισμα και εξαιτίας του ίσως βρήκε και τη βρύση με την ανθρώπινη μιλιά. Εξαιτίας της επαγρύπνησής της βρήκε αυτό που φανταζόταν ότι ποθούσε. Παραδόθηκε σε αυτό και εκείνο την κατέκλυσε, την έπνιξε, την εξόντωσε.
             Δεν ξέρω πόσο και αν πραγματικά επαγρυπνούμε στις μέρες μας για να συναντήσουμε στο διάβα μας το ιδανικό, το απόλυτο, το μοναδικό, το τέλειο. Δεν ξέρω αν στο νου μας το φθάσιμο στην "Ιθάκη" έχει εδραιωθεί ή σαν υπνωτισμένοι, πειθήνια αποδεχόμαστε μια ζοφερή, αποτροπιαστική - σαν την ιστορία - πραγματικότητα. Ίσως βέβαια, κατά βάθος το γνωρίζω, αλλά αρνούμαι να το αποδεχτώ, εθελοτυφλώ, γιατί η απάντηση με πληγώνει. Φοβόμαστε για το πώς θα αντιδράσει ο εαυτός μας στο σοκ που επιφέρει εκείνη η στιγμή της ψυχικής απογύμνωσης και της νοητικής φώτισης. Και αναμφισβήτητα, όταν βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την ουσία της ίδιας μας της ύπαρξης, η συντριβή είναι αναπόφευκτη.  


J. W. Waterhouse, "The Lady Clare"


Κυριακή 5 Αυγούστου 2012

Αντικατοπτρισμοί (Talking to the mirror)




Πάνε ώρες που παρατηρώ έναν  εύθραυστο εαυτό.

Επίμονα επιδίδομαι σε μία άσκοπη συνομιλία

και από τη διπλή φωνή κρέμομαι για να εξαπατώ  την μοναξιά μου.

Ένα βλέμμα, με μια αλλότρια φωνή, πράγματα ακατάληπτα μου γνέφει.

Πράγματα που δεν θα μάθουμε ποτέ.

Για το μάκρος του ορίζοντα και την νύχτα που πάνω του ακροβατεί.

Για το άπειρο που δεν τελειώνει πουθενά και το είδωλο που επ’ άπειρο πολλαπλασιάζεται 
μπροστά σε ένα απατηλό καθρέφτη,

 έτσι που φοβάσαι πως θα αρχίσεις να παρεκκλίνεις από την πραγματικότητα. 

Για μια στιγμή ανείπωτης χαράς που ίσως ζήσουμε

ή πίσω από ‘ένα «σχεδόν ποτέ» θα κρύψει το πρόσωπό της.

Μην τύχει και την κλέψει κάποια ζηλιάρα θλίψη, για να εξαπατά το βάθος της.

-Πόση αλήθεια κρύβεται σ’ ένα «σχεδόν ποτέ»!

- Και μια ιδέα χαράς σε μία άκρη του ουρανού είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Αυτό ποτέ μην το ξεχάσεις.

- Σε μισώ.

- Σε αγαπώ .

- Πες μου τι να κάνω; Πες μου; Να μιλάω, να μετράω, να ανασαίνω, να φοβάμαι, τι;

Τα νύχια μου ξερίζωσες για να ενηλικιωθώ. 

Και τώρα μου ζητάς με έναν χρόνο αιμοδιψή να αναμετρηθώ για τα ταριχευμένα αισθήματά μου. 

Γυμνή. 

Δίχως όπλα. 

Άνιση η μάχη.

Στο τέλος όλες οι λέξεις οδηγούν στη σιωπή.

Και ποιον αλήθεια να σαγηνέψεις με ένα εγώ σε εγκατάλειψη.

Τετάρτη 27 Ιουνίου 2012

Να μου μιλάς με τις σκιές ή με τις νύχτες*

- Τι είσαι ;
- Με λένε Νύχτα με σκιά και σένα Άνεμο.
- Και πώς φυσάω;
- Όπως νυχτώνω, κάνεις τάχα ότι σφυρίζεις.
- Και το ακούς αυτό το τάχα σφύριγμά μου;
- Ακούω το θρόισμα των φύλλων καθώς γλυστράς ανάμεσά τους κι ήχους γλυκούς μου ψιθυρίζεις.
- Είμαι το όνειρο;
- Αλλιώς κλειδί για να σε ξεκλειδώνω, γιατί να μου χαρίσεις ;
- Φως για να ρίχνω στη σκιά σου.
- Μα αν τη Σκιά μου εσύ αγάπησες, μη θες να τη διαλύσεις.
- Με πόσες άραγε μεταμορφώσεις μπορείς να εισβάλλεις στ' όνειρό μου;
- Μπορώ τη Νύχτα μου να βάψω ηλιοβασίλεμα κι εσύ σε χρώματα μέσα μου να βουτήξεις. Μπορείς τη μέρα να μου φέρεις , μήπως κι αυτή την κάνω νύχτα να την πνίξεις.
- Και πότε θα' ρθουν οι πληγές μας να ενωθούν;
- Κάθε μας μέρα που η Σκιά μου , επιθυμία κι υπόσχεση μαζί θα φλογοπνέει.
- Και κάθε νύχτα , καθώς κοιμάσαι θα μ' ανασαίνεις και θα με πλημμυρίζεις.
- Κι όταν σκαλί για μας άλλο στο ρέμβος μας δεν έχει, εκεί με δίχως μάτια, ψηλαφητά , θα αναζητούμε τις μικρές μας λεπτομέρειες , τις άδηλες.
- Εκεί που οι πληγές μας θα ενωθούν, να καταργούν τη μοναξιά μας.
- Θα είσαι πάντοτε εκεί ;
- Εγώ όσο κι εσύ, να συγκεντρώνεις τις πνοές μου, τις απολήξεις μου και τις αναπνοές μου, τις καταλήξεις μου και τις επιρροές μου.
- Τι είσαι;
- Με λένε απάντηση, όσο και σένα ερώτηση.
- Και πάλι απαντάς στο ''τι'' με ''πώς σε λένε''.
- Αν είμαι κάτι να στο πω, όμως δεν το'χω μάθει. Το όνομά μου αν το θες να στο αφιερώσω.
- Κράτα το όνομα κρυφό, για μένα είσαι η Νύχτα. Τα μάτια μου με τις σκιές δύσκολα λειτουργούνε, τα χέρια μου χειροπιαστή απόδειξη ζητάνε.
- Τι είσαι;
- Να με ρωτήσεις άργησες. Η μνήμη μου εξασθένησε. Είμαι αυτό που αύριο δύσκολα θα θυμάμαι.
- ''Τι θέλεις να πεις ; '' σε ρώτησα κι ήταν το τελευταίο που απέμεινε από σένα. Μαζί με το σκοτάδι που άφησες απάντηση να αναπνέω.

Και δίνω μόνος μου απάντηση για σένα, σε τόσα ερωτηματικά που εγείρονται, σε τόσα σου νοήματα κρυμμένα . Είσαι το πεπρωμένο. Αλλά με τι φωνή να στο φωνάξω. 

The Moon and Sleep - Simeon Solomon
* κι αυτό για να μπορώ να σου απαντώ.

Η παραπάνω ανάρτηση γράφτηκε από δύο πρόσωπα , τις σκιές και τις νύχτες των οποίων σε τόπους διαφορετικούς παρατηρούμε. Ευχαριστώ θερμά τον αγαπημένο μου φίλο, Μάριο, για την τόσο όμορφη αλλά και πρωτότυπη ιδέα του να δημιουργήσουμε κάτι από κοινού. Υπόσχομαι κι εγώ με τη σειρά μου, πάντα να στέκομαι αρωγός στις δημιουργικές του επιθυμίες, που εύχομαι να είναι αστείρευτες.
Εσείς μπορείτε να τον επισκεφτείτε διαδικτυακά στην διεύθυνση:
http://sureaboutnow.blogspot.gr/

Παρασκευή 18 Μαΐου 2012

Ύβρεις



Υπάνθρωποι,  
που μπροστά  βρεθήκατε στης ζωής το πέρασμα.
Πλάσματα εσείς, με  ψυχικές ελλείψεις, 
που το κενό σας θελήσατε να αναπληρώσετε προσφέροντας αβίαστα τη θλίψη και τον εμπαιγμό.
Υποκείμενα αχάριστα  κι αγνώμονα, ανόσια και αδιάλλακτα 
που μια άβυσσος αγένειας μπορεί να σας χορτάσει ...
τη λύπησή μου κατάθεση σας κάνω .
Και είθε ο Θεός να με συγχωρέσει!


Υ.Γ Συγχωρείστε μου αυτό το παραλήρημα.


Παρασκευή 23 Μαρτίου 2012

Παιχνίδια του νερού

"Kiss of the sea" Octavio Ocampo





Πολλές φορές αναρωτήθηκα για τα καμώματά σου

και άλλες τόσες θέλησα βουτιά να ρίξω στο βυθό σου ,

να δω τι κρύβει η μυστικότητα του διάφανου που σε τυλίγει.

Βότσαλα ρίχνω  τις στιγμές ,κύκλο τον  κύκλο να μετρώ που θα τις πνίξει

και σ' ένα ολόγιομο  φεγγάρι κρυμμένες έχω όλου του κόσμου τις χαρές ,

σαν γείρει προς το μέρος σου το φως τους να σε λούσει.

Και έτσι, καθώς  θα είσαι λαμπερό, αντικατοπτρισμός να γίνει.

Να αναμετρηθούν τα είδωλα  που μέσα σου φωλιάζουν.

Να φαγωθούν οι σάρκες τους ,τ'  αγκάθια τους να ξεβραστούν στον ύστατο τον παφλασμό σου.

Γιατί, στ' αλήθεια , το σκοτάδι ήπιαμε λέξη προς λέξη κι η δίψα δεν κατάφερε να κορεστεί.

Να μένει ο κόμπος στο λαιμό, να πνίγεται η αλήθεια,

μην τύχει και ματώσει η καρδιά απ' την αιχμή της γύμνιας...

Και ας ξέρω μέσα μου βαθιά  πως η αρμύρα σου τα χείλη μου θα κάψει.








Τρίτη 14 Φεβρουαρίου 2012

Post love




ΑγαπΩ...
Λέξη που μοναδικά συνιστά την αρχή και το τέλος.
Λες και κρύβει μέσα της το απόλυτο της ολοκλήρωσης.
Κάθε γράμμα που αγγίζουν οι φωνητικές χορδές και μία έξοδος.
Έξοδος απωθημένων και πάντα μεγαλόφαντων συναισθηματικών ονείρων.
Τι  κι αν προηγείται μία "προσωπική αδυναμία"....
Σε αγαπώ τα χείλη διαγράφουν κι ο κόσμος όλος παντοδύναμος φαντάζει.
Κι εσύ δοκιμάζεις χαμηλόφωνα να το προφέρεις, μην τύχει και αναστατωθεί η ύπαρξη από μια ένταση ανθρώπινης ψυχής.
Κι εκεί στέκονται και τα πρόσωπα που καθημερινά σε ακρωτηριάζουν, γιατί το χείμαρρο των συναισθημάτων που σε κατακλύζουν δεν αντέχουν ...και πνίγονται.
Και εσύ απομένεις μετέωρη να κοιτάς μήπως και από τα μάτια τους κλέψεις πολύτιμες σταγόνες αβρότητας, ψυχικούς θησαυρούς να τους φυλάξεις βαθιά μες στην καρδιά σου.
Δε ξέρω αν υπάρχει μέτρο στην έκφραση της αγάπης , όποιας μορφής κι αν αυτή λογίζεται.
Είναι που από μόνη της ζητά το παραπάνω, το ουσιώδες, το ιδεατό, το βασανιστικά ανεκπλήρωτο...
Είναι που από παιδί αυτή την αγάπη εισέπραττα απλόχερα και ανιδιοτελώς και τώρα έτσι θέλω και έτσι μόνο μπορώ να την προσφέρω...
κι ας είναι οι άνθρωποι καχύποπτοι σ' αυτό το αλισβερίσι.
Γιατί την αγάπη, αγάπη μου, αίμα  ζεστό την έχω στην καρδιά μου...το σ' αγαπώ να σταλάζει στις φλέβες μου για να μπορώ να ζήσω.
Κι αφού η μέρα της αγάπης το 'χει , απλόχερα θα το προσφέρω αυτό που καθημερινά αμφισβητείται  κι εσύ μετάφρασέ το σε όποια έκφανση συναισθηματική αρμόζει.

Σ' αγαπώ...





Κυριακή 1 Ιανουαρίου 2012

Χρόνων γεωμετρία

Έφυγες κι εσύ...
Ο δρόμος σου ολοκληρώθηκε και ήρθε η ώρα συνάντηση να επιδιώξεις με χρόνους παρελθοντικούς,
αναμνήσεις κι εμπειρίες να ανταλλάξετε με μια ενδόμυχη προσδοκία πως έμαθες από τα λάθη τους και ήσουν εσύ καλύτερος.
Δε ξέρω με τι αλήθεια μοιάζει η ζωή και ο χρόνος που βήματα διαγράφει επάνω της ...
Ίσως με μια πολυσχιδή ευθεία , που τα σημεία της δυσκολεύεσαι να αποδόσεις.
Σημεία σαν τους ανθρώπους και τις στιγμές που έρχονται μαζί τους και πρέπει ρόλο να τους απονείμεις  - κύριο ή δευτερεύοντα-
ή μήπως το χρόνο να αφήσεις τη θέση τους να σου υποδείξει...
Κι αν ο χρόνος  είναι το ευθύγραμμο τμήμα της ζωής που ημερομηνία λήξεως ορίζει,
 τότε, ποιός ο λόγος της αναμονής;
 Θαρρείς πως θα εκπλαγεί η βεβαιότητα  από την έλευση της τύχης!
Λες και οδηγία δόθηκε προέκταση να γίνει , ξεχνώντας ο κατασκευαστής στο νέο τέλος της, τη σήμανση να δώσει...
Τριακόσιες εξήντα πέντε ημέρες χαράζουν την πορεία τους πάνω σε τρία γράμματα .
Μέρες όμορφες, κάποιες χαρούμενες κι άλλες πεισματάρες. Να εναντιώνονται στα θέλω σου, να κάμπτεται το ηθικό , να μην αναθαρρεί η αισιοδοξία.
Τριακόσιες εξήντα πέντε και οι μοίρες των κύκλων που το μυαλό διαγράφει σε μια προσπάθεια να βρει με ποιον καιρό ανασαίνει η ψυχή κι αυτόν να παγιώσει σε μια ακτίνα σταθερή,
τέλειος να παραμένει ο κύκλος , πλήρης πάντα ημερών, όπως κι αν αυτές ορίζονται ,
 μην τύχει και αλλοιωθεί από κάποια αλαζόνα  έλλειψη, που μια έλξη ηλιακή  υπερφίαλα την έκανε να προσπερνά τις μοίρες της ζωής μας...
Κι αν στη γεωμετρία μου η υπερβολή είναι κρυμμένη είναι που στη σκέψη μου η έλλειψη θέση δεν έχει.