ΑγαπΩ...
Λέξη που μοναδικά συνιστά την αρχή και το τέλος.
Λες και κρύβει μέσα της το απόλυτο της ολοκλήρωσης.
Κάθε γράμμα που αγγίζουν οι φωνητικές χορδές και μία έξοδος.
Έξοδος απωθημένων και πάντα μεγαλόφαντων συναισθηματικών ονείρων.
Τι κι αν προηγείται μία "προσωπική αδυναμία"....
Σε αγαπώ τα χείλη διαγράφουν κι ο κόσμος όλος παντοδύναμος φαντάζει.
Κι εσύ δοκιμάζεις χαμηλόφωνα να το προφέρεις, μην τύχει και αναστατωθεί η ύπαρξη από μια ένταση ανθρώπινης ψυχής.
Κι εκεί στέκονται και τα πρόσωπα που καθημερινά σε ακρωτηριάζουν, γιατί το χείμαρρο των συναισθημάτων που σε κατακλύζουν δεν αντέχουν ...και πνίγονται.
Και εσύ απομένεις μετέωρη να κοιτάς μήπως και από τα μάτια τους κλέψεις πολύτιμες σταγόνες αβρότητας, ψυχικούς θησαυρούς να τους φυλάξεις βαθιά μες στην καρδιά σου.
Δε ξέρω αν υπάρχει μέτρο στην έκφραση της αγάπης , όποιας μορφής κι αν αυτή λογίζεται.
Είναι που από μόνη της ζητά το παραπάνω, το ουσιώδες, το ιδεατό, το βασανιστικά ανεκπλήρωτο...
Είναι που από παιδί αυτή την αγάπη εισέπραττα απλόχερα και ανιδιοτελώς και τώρα έτσι θέλω και έτσι μόνο μπορώ να την προσφέρω...
κι ας είναι οι άνθρωποι καχύποπτοι σ' αυτό το αλισβερίσι.
Γιατί την αγάπη, αγάπη μου, αίμα ζεστό την έχω στην καρδιά μου...το σ' αγαπώ να σταλάζει στις φλέβες μου για να μπορώ να ζήσω.
Κι αφού η μέρα της αγάπης το 'χει , απλόχερα θα το προσφέρω αυτό που καθημερινά αμφισβητείται κι εσύ μετάφρασέ το σε όποια έκφανση συναισθηματική αρμόζει.
Σ' αγαπώ...
