Συνομιλίες
συγκεχυμένες ακούγονται στον πολύβουο δρόμο
και 'μεις τις σιωπές μας περιφέρουμε σακατεμένες
από πράξεις
που αποφύγαμε και τώρα μετανιώνουμε.
Χτίσαμε αναχώματα και πόλεμο ανελέητο εξαπολύσαμε.
Αυτόχειρες παράνοιας σε έναν βίο αβέβαιο και
επιθετικό.
Μιλάμε πάντα για τους άλλους
και εκείνη την ελάχιστη ευκαιρία περιμένουμε,
από τα εγωκεντρικά τους απορρίμματα να κλέψουμε.
Κάτι δικό τους να μας ανήκει,
κάτι λιγότερο να έχουν,
την ψυχική μας διαστροφή να ικανοποιούμε.
Να ηδονιζόμαστε με την αλλότρια απώλεια.
-Κανίβαλοι υμετέρων-
Μιλάμε πάντα για
τους άλλους,
μα για τους
εαυτούς μας, αδιάφορα σφυρίζουμε.
Θέατρο παίζουμε.
Αυλαία πέφτει, μετά από αυλαία.
Μην μάθουμε ποιοι είμαστε και τρομάξουμε.
Μην μάθουνε ποιοι είμαστε και ηττηθούμε.
Και αναλώνονται οι άνθρωποι στη συντομία των ημερών...
