Ανταλλαγές...

Δύσκολοι καιροί...δύσκολες και οι ευχές. Όχι τόσο για να ειπωθούν – το μόνο εύκολο - μα για να γίνουν πράξη. Ωστόσο πάντα θα αποτελούν μιας πρώτης τάξεως ανταλλαγή  συναισθημάτων που θα  αναπτερώνει την επιβεβαιωμένη ηττοπάθειά μας. Δεν θέλω να ευχηθώ τίποτα το «μεγαλόπνοο», που κι αυτό μια μεγάλη δόση υποκειμενικότητας εμπεριέχει. Γιατί το μεγάλο, το δύσκολο, το ακατόρθωτο μπορεί να είναι και το πιο απλό, το αυτονόητο. Εύχομαι λοιπόν το 2014 να αγγίξουμε τον εαυτό μας, να τον αγαπήσουμε, να βρούμε την αλήθεια μας, αυτή που μας ορίζει και μέσα από αυτή να αγαπήσουμε και ό,τι υπάρχει γύρω μας.

Υγεία και Αγάπη! ...Και Αγάπη ξανά!

Στίχοι: Ντίνος Χριστιανόπουλος

Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις

Πρώτη εκτέλεση: Ανδρέας Καρακότας

Έλα να ανταλλάξουμε

κορμί και μοναξιά.

Να σου δώσω απόγνωση,

να μην είσαι ζώο,

να μου δώσεις δύναμη,

να μην είμαι ράκος.

Να σου δώσω συντριβή,

να μην είσαι μούτρο,

να μου δώσεις χόβολη,

να μην ξεπαγιάσω.

Κι ύστερα να πέσω

με κατάνυξη στα πόδια σου,

για να μάθεις πια να μην κλωτσάς.

Δελτίο Θυέλλης

Φταις όμως κι εσύ!

Πάντα τόσο – όσο υπήρξες.

Ίσα να καλύπτεις χαραμάδες.

Το θερμοστάτη να κρατάς αναμμένο

σταθερή να συγκρατεί την εκτίμηση του εαυτού σου.

Σβήνεις τα τσιγάρα το ένα μετά το άλλο

αφού αγάπη να σ’ ανάψει δεν υπάρχει πια.

Κι ο ώμος που άλλοτε έβρισκες επάνω του να ακουμπήσεις

κουράστηκε κι αυτός απ΄ τη ζωή – τη δίχως όνειρο.

-Άτλαντας δε βρέθηκε κανέναν άναστρο Ουρανό ν’ αντέξει –

Το έβλεπες...

Το ένιωθες...

Κάποτε τα χρόνια πως μπροστά σου θα περνούν

κι αδιάφορα θα σου σφυρίζουν.

Οι ώρες κι οι στιγμές θλιβερά θα σε κοιτούν και θα σε προσπερνάνε

- σχεδόν με οίκτο που γελάστηκες χωρίς ο ίδιος να γελάσεις-

 Δεν υπάρχει πια δρόμος επιστροφής.

Κάποιο δελτίο θυέλλης τη συντριβή σου είχε προβλέψει.

 -Το νόημα της ύπαρξής σου, αγνοείται. -

Φθινοπωρινή Μελαγχολία

Μετρώ και ξαναμετρώ τους ανθρώπους...

τις στιγμές

τους φόβους

τις ανάγκες

τις λέξεις

τις σχέσεις

το λίγο 

το πολύ τους.

Σαν μια δίκη στημένη

κομμένη και ραμμένη

στα μέτρα της σιωπής.

Καμμία απόδειξη που θα προσκομίσουμε

δεν μπορεί να μας αθωώσει

για όλα

και για πάντα.

Για όσα ειπώθηκαν

κι όσα οδυνηρά αποσιωπήθηκαν...

Λέξεις και πράξεις που κατάπιε το σκοτάδι.

Πες πως μ’ αγαπάς

κι εγώ θα σ’ αρνηθώ.

Πες « μου έλειψες», «σε έχω ανάγκη»

κι εγώ θα γίνω κύμα να σε πνίξω.

Φριχτές οι αποδείξεις που ψάχνουμε

από μία ύπαρξη αγαπημένη.

Τεκμήρια ενοχής...

Μα δεν ακούς;

Δε χρειάζεται τίποτα να πούμε.

Η σιωπή τα πρόδωσε όλα.

Απέραντη η μοναξιά ετούτο το φθινόπωρο...

Welcome to Greece

"...Να προσέχουμε , λένε οι ταξιδιωτικές οδηγίες για όσους πηγαίνουν στην Ελλάδα. Άστεγοι και υποσιτισμένα παιδιά, άνθρωποι που κάθε μέρα χάνουν τη δουλειά τους κι άλλοι που με τη θέλησή τους φεύγουν από τη ζωή, γονείς που εγκαταλείπουν τα παιδιά τους σε ιδρύματα γιατί δεν μπορούν να τα αναθρέψουν. Συνθήματα στους τοίχους «Βασανίζομαι», «Δεν θέλω να ζω». ...

Μην πας , είναι παράλογο.

...Περιστέρια ταΐζουν τους πεινασμένους διαβάτες, άνθρωποι με άδειο βλέμμα στους δρόμους μονολογούν, θες στ’ αλήθεια να το ζήσεις αυτό;

Διαδηλωτές, δακρυγόνα και χημικά σε τυφλώνουν. ...Βρεφοδόχοι άλλων εποχών επιστρέφουν. Σε ειδικά κουτιά εντοιχισμένα στο εξωτερικό των νοσοκομείων μητέρες εναποθέτουν τα ανεπιθύμητα μωρά τους. Βρέφη εγκαταλείπονται σε σκαλιά πολυκατοικιών, σε αυλόγυρους εκκλησιών, σε δημόσια μαιευτήρια.

-Υπερβάλλεις...

- ...Η υπερβολή είναι το ρούχο της αγάπης. Αλλιώς, η αγάπη σαν έκθετο βρέφος μαραζώνει.

Τη νύχτα, όταν μας παίρνει στην αγκαλιά του ο ύπνος, άστεγοι γινόμαστε. Όλοι μας. ...Κλείνω τα μάτια για ένα λεπτό...Η γύμνια χάνεται.... Τους βλέπω στους δρόμους ξαπλωμένους, στην Ερμού, στην Ομόνοια, στα Εξάρχεια, στην οδό Θεάτρου, στο Γκάζι, σε όλους τους δρόμους που μελέτησα στο χάρτη κι είναι  σαν να τους έχω ήδη με τη φαντασία μου περπατήσει ατελείωτες φορές. Τους βλέπω μέσα σε κουβέρτες και χαρτόκουτα για σπίτι τους, πλησιάζει ο βαρύς χειμώνας με το χιόνι και το χαλάζι. Τα χάρτινα σπίτια θα μουσκεύουν στη βροχή.

Γέρνω στο προσκέφαλό τους και ψιθυρίζω σε μια ασυνήθιστη και σχεδόν άγνωστη γλώσσα:

«Γιε μου, γλυκέ μου, γιατί δεν κοιμάσαι

Μη φοβάσαι, η μαμά είναι εδώ

Θα τραγουδήσω για σένα το νανούρισμά μου

Κι όλοι οι φόβοι σου θα χαθούν

Καλόν ύπνο, γιε μου

Σ’ αγαπώ και για σένα τραγουδώ

Το νανούρισμα αυτό.»

… Ο τόπος κρύβει εκπλήξεις … Η μεταμόρφωση είναι το μαγικό φάρμακο της χώρας μας. … Τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται, αλλιώς ο κόσμος θα ήταν πολύ φτωχός.  Το φως γίνεται ξανά κεχριμπαρένιο … Στη βυθιζόμενη χώρα δεν χάνεται το φως … "

                                                                   

…Welcome to Greece

Τσαλίκογλου Φωτεινή, “8 ώρες και  35 λεπτά” εκδ. Καστανιώτη, Αθήνα 2013.

 

  

Άνθρωποι αδηφάγοι κοιτάζουν τους λαούς από την κλειδαρότρυπα. Χαίρονται με τις ζαλισμένες από τα προβλήματα  ζωές τους. Ευφραίνονται από τη φτώχεια τους. Ηδονίζονται με την ιδέα μιας πανδημίας αυτοχειριών. Από ζωές που πορεύονται στο έρεβος του σύμπαντος.

Όχι, δε γίνονται τυχαία όλα αυτά. Δε γίνονται για αλλαγή σκηνικού. Δε γίνονται για να βγούμε από την ανία και την πλήξη που ένας υπερφίαλος υλισμός επέβαλε. Όλα έχουν τη σκοπιμότητά τους.

Μέσα από το σκοτάδι λαοί παλεύουν, αγωνίζονται, με νύχια και με δόντια, να βγουν στην επιφάνεια, στο φως – εκείνο που άνωθεν δίδεται- . Να πάρουν ανάσα. Να ζήσουν. Να μη νικήσει η λιποψυχία.  Και θα τα καταφέρουν.

Το τέλος δε γράφτηκε ακόμα. Ούτε το δίκαιο αποδόθηκε.