Οι λέξεις
έδειχναν πως δε θα 'ρθει,
πως δήθεν
σκόνταψε το όνειρο στο συμφυρμό της
λογικής
και έχασε την ισορροπία του.
Η πρόσοψη
έπρεπε μόνο να βαφτεί,
το μέσα ανέπαφο να μείνει.
Τα όνειρα δε
θέλουν ταχτοποίηση για να ανασάνουν…
αρκούνται στην αδιόρατη παραφωνία της ψυχής.
Έτσι, τυφλά
θα αγγίζονται από δω και στο εξής οι υποστάσεις.
Χωρίς χέρια θα
αγκαλιάζονται οι καρδιές .
Και οι ελπίδες
, οι μάταιες, θα φλέγονται.
Γιατί τα
χρόνια, έσβησαν τους γήινους σκοπούς.
Τον κόσμο δεν
κατάφεραν να αλλάξουν.
Κοιμήσου λοιπόν,
κοιμήσου
βαθιά,
μήπως και
ονειρευτείς πως πάλεψες ,
πως άντεξες
και νίκησες
την παραφωνία
αυτού του μίζερου ευπρεπισμού.
Ω Θεέ μου, σε ποια ουτοπία έκρυψες τη “Γη
της Επαγγελίας” Σου!
